Η γνώμη των άλλων, είναι των άλλων.
Η γνώμη των άλλων, είναι των άλλων! Και για να μην παρεξηγηθώ, αυτό ισχύει και για την δική μου γνώμη. Τα τελευταία χρόνια έρχομαι αντιμέτωπη με το φαινόμενο των social. Σταματάμε να μοιραζόμαστε σκέψεις με τις στενές μας επαφές, από φόβο πως θα θέλουν η γνώμη τους να ειπωθεί και να γίνει απαραίτητα αποδεκτή. Για τον λόγο αυτό τις μοιραζόμαστε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου αν υπάρξουν σχόλια θα ποικίλουν και δεν θα έρθουμε απαραίτητα αντιμέτωποι με την ένταση τους. Προσωπικά θεωρώ λάθος την μεγάλη δύναμη που έχει δοθεί στον καθένα, καταχραζόμενος την ελευθερία του λόγου, να παραθέτει την γνώμη του για τρίτο πρόσωπο, χωρίς πρώτα να διδαχθεί τον σεβασμό και τον αυτοσεβασμό. Όλοι, όταν κάποιος μας μιλάει θέλουμε να πούμε τα δικά μας, βάση όσων γνωρίζουμε και όσων έχουμε βιώσει οι ίδιοι και ενδόμυχα, θέλουμε να ασπαστεί όσα με πάθος λέμε. Πράγμα αδύνατο! Διότι όταν η πόρτα κλείσει ο καθένας θα επιστρέψει στην δική του πραγματικότητα και η χαρά ή η θλίψη του συνομιλητή θα μείνει εκεί, μέσα στην καρδιά του και θα έχει να παλέψει επιπλέον και με τα όσα άκουσε.
Δεν θα επεκταθώ μιλώντας για γνωστούς και γνώριμους, αλλά για τους δικούς μας ανθρώπους. Και για αυτό ακριβώς τους αποκαλούμε έτσι και τους επιλέγουμε. Για να τους εμπιστευόμαστε, να μην μας κρίνουν, να μην βγάζουν μόνοι συμπεράσματα και αντίστροφα. Και όχι, αυτό το άρθρο, δεν είναι καθόλου υποτιμητικό για την άποψη τους που πάντα επιζητούμε και θέλουμε την παρουσία τους για τα εύκολα και τα δύσκολα. Αλλά απενοχοποιητικό και υποστηρικτικό για τις σκέψεις μας και τις πράξεις μας. Το βασικό στην σκέψη μου αυτή, με την οποία έχω ταλανίσει το μυαλό μου ήταν να νιώσω, ξεκάθαρα εγώ, καλά με τις αποφάσεις μου. Κανένας δεν θα ζήσει την ζωή μας, την καθημερινότητα μας, την σχέση μας.
Σαν άνθρωπος λοιπόν, θεωρώ βασικό, να προσπαθώ πάρα πολύ πριν μιλήσω να ακούω, να σκέφτομαι και να κατανοώ την θέση του συνομιλητή μου, για να πω οτιδήποτε και προσπαθώ να είμαι αντικειμενική. Αυτό δεν σημαίνει πως τα καταφέρνω πάντα, αλλά έχω την διάθεση και αυτό νομίζω ότι φαίνεται. Όχι, δεν θα ντύσω τις λέξεις όμορφα, ούτε πίσω από τα λόγια θα υπάρχουν δεύτερες έννοιες και δεύτερες σκέψεις. Ότι όμως και να ακούσω, δεν θα βγάλω συμπέρασμα, δεν θα βάλω ταμπελάκια στον άνθρωπο και σε καμία περίπτωση δεν θα κρίνω. Ίσως στο τελευταίο, μεγάλο μερίδιο φέρει το 'Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε...' που από τότε που το άκουσα πρώτη φορά στο σχολείο, έχει αποτυπωθεί στο υποσυνείδητο μου ώς νόμος.
Αγαπώ τους φίλους μου και είμαι πιστή φίλη. Είναι μετρημένοι, αλλά είναι Άνθρωποι με Α κεφαλαίο. Είναι εκεί έτοιμοι, για ένα γλέντι, ένα δάκρυ, μια φωνή και εννοείται πάντα για να με ακούσουνε!! Αλλά περισσότερο όμως για να πούνε την γνώμη τους με όσο πάθος μπορούν (αν το διαβάζετε αγαπημένες μου, αστειεύομαι και το ξέρετε). Όλοι θέλουμε να μιλήσουμε χωρίς να μας κρίνει κανείς, μακάρι να βρίσκαμε όλοι τα σωστά αυτιά για να πούμε τα ανείπωτα. Να ακούμε χωρίς να μιλάμε. Στην χαρά να γινόμαστε μουσική και στην στεναχώρια μπαστούνι.
Η ζωή είναι εδώ, είναι για εμάς. Κανένας δεν θα ζήσει την δική μας, ας στηρίξουμε τις επιλογές μας σωστές ή λάθος για να πάμε παραπέρα. Οι δικοί μας άνθρωποι, θα είναι εκεί, από κοινή επιλογή και θέλουμε πάντα την γνώμη τους. Ας τους εκτιμήσουμε και ας τους το δείχνουμε. Οι τριγύρω έχουν μικρή μνήμη έτσι και αλλιώς, τροφή συνήθως ψάχνουν, πιθανότατα και το άλλο πρωί για κάποιον άλλο θα έχουν γνώμη και ένα έτοιμο ταμπελάκι.
Σίγουρα ανά διαστήματα έχω και εγώ τα δικά μου ταμπελάκια. Δεν έχω πρόβλημα, το έχω αποδεχθεί γιατί δεν υποκρίνομαι. Εγώ δεν έχω να πω τίποτα για κανέναν, ούτε για όσους γνωστούς μου λένε τα μυστικά τους, ούτε για όσους άγνωστους βράδια σε μπαρ μου άνοιξαν την καρδιά τους. Θα κρίνω μόνο και θα βάλω ταμπέλες, μεγάλες, σε καταδικαστέες πράξεις ανθρώπων, εκεί πρέπει να μιλάμε και να μην τα αφήνουμε να περνάνε έτσι.
Είμαι η Καλλιρρόη και αγαπώ τους φίλους μου και την ζωντάνια τους !! Εκτιμώ που είναι κοντά μου και με ακούν με προσοχή και πάντα στο τέλος έχουν τεκμηριωμένη άποψη και τα λύνουν όλα με μια κουβέντα 'Ε, είσαι χαζή!!'.