In the end...

Δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω ή να γελάσω. Δεν ξέρω τίποτα πια. Πάντα περίμενα να πεις. Να πεις όλα όσα δεν θα τολμούσες να μην πεις για να μη με χάσεις. Αλλά… Το τέλος; Αυτό δεν σε φοβήθηκε γιατί το άφησες να σε κοιτάξει τόσο βαθιά μέσα σου που σου έκαψε ότι είχες, ότι αγαπούσες. Μην τα βάζεις μαζί του. Αυτο έκανε τη δουλειά του και εσυ του άνοιξες και μπήκε. Κανείς δεν θα πει τίποτα γιατί είναι δικό σου. Μα, ούτως ή άλλως δεν άφηνες και ποτέ κανέναν να πει. Και να ήθελε δηλαδή δεν μπορούσε. Τον καθήλωνες με εκείνο εκεί το όλο κάψα βλέμμα σου. Με εκείνα εκεί τα όλο πάθος λόγια σου. Δεν ξέρω ποιος, τι, γιατί, πως έγιναν όλα και δεν ρώτησα ποτέ. Απλά πήγα, ήρθα μαζί σου. Λίγο με ένοιαζαν τα υπόλοιπα. Η αγκαλιά σου ήταν πιο δυνατή από όλα τα άλλα χωρίς ουσία γιατί… Δεν ξέρω πως θα φύγω αλλά λέω να το κάνω. Θα το κάνω γιατί το θέλεις και πάντα έκανα εκείνο που ήθελες πολύ. Πάντα ζούσα, περίμενα, ανέπνεα μόνο και μόνο για εσένα. Τώρα; Τώρα το μόνο που βγαίνει είναι ένας αναστεναγμός μαζί με τις μοναδικές αναμνήσεις μοναδικέ μου. Αυτό το μου. Πάντα το έβαζα και πάντα θα το βάζω δίπλα σου γιατί αυτο είσαι για εμένα. Μου! Δεν πειράζει ή πειράζει μόνο εγώ το ξέρω αυτό. Μα δεν ρώτησες ποτέ να μάθεις ούτε το έδειξες. Έμαθα να ζω χωρίς πολλά από εκείνα που ήθελα, που ήθελα πολύ. Μου ειναι δύσκολο να μάθω για μια ακόμη αλλά αφού εσύ το θέλεις έτσι, θα γίνει έτσι. Συγνώμη για όλα εκείνα που ήθελα να σου δώσω και δεν πρόλαβα. Ναι, εγω φταίω μωρό μου για όλα. Μόνο εγώ. Πολύ περίεργα όλα αυτά ε; Μπα. Η ζωή ειναι, η ζωή μας. Ζήσε με πάθος, καύλα, απόλυτα και πιο πολύ απο πολύ γιατί έτσι μάθαμε να κάνουμε μαζί. Ας μείνουμε σε αυτό. Τα υπόλοιπα είναι δικά σου πια. Μόνο δικά σου, όπως πάντα. Δικιά σου και εγώ. Μόνο δικιά σου, όπως πάντα.