Και τι κάνουμε λοιπόν...
Ο κόσμος,κάποτε, νοιαζόταν για τον γείτονα του αν έχει ενα πιάτο φαγητό, αν το παιδί του μιλούσε με τα υπόλοιπα παιδιά με όμορφο τρόπο, η σύζυγος ενδιαφερόταν για το φαγητό στο τραπέζι, ο σύζυγος ρωτούσε αν χρειαζόταν κάτι το ψυγείο και πάει λέγοντας, φυσικά πάντα υπάρχει η εξαίρεση στον κανόνα. Τίποτα από αυτά που προανέφερα δεν συμβαίνει σήμερα. Αυτά είναι η εξαίρεση τώρα πλέον. Η εξαίρεση σε έναν κανόνα αδιαφορίας, εγωκεντρισμού, αυτό-προβολής και αυτό κυριαρχίας, που τον βαπτίσαμε ενδιαφέρον. Στην καλύτερη περίπτωση, αφού χώσουμε την μύτη μας παντού και ανοίξουμε το στόμα μας να πούμε οτι μας κατέβει, χωρίς καν να γνωρίζουμε την πραγματική έννοια όσων λέμε, χτυπάμε το χέρι στο τραπέζι και απαντάμε πως από ενδιαφέρον τα λέμε όσα λέμε. Ουδεμία ευθύνη φέρουμε για τα λόγια μας και τις συνέπειες στον συνάνθρωπο μας. Καμία ενσυναίσθηση.
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πλούσια πληροφορία και μια ανεξάντλητη ημαθια. Αυτό συμβαίνει κυρίως, λόγω της ψευδαίσθησης που μας έχει δημιουργηθεί πως τα γνωρίζουμε όλα και της παντελούς αδιαφορίας για την σε βάθος γνώση. Ο εγωκεντρισμός που μας διακατέχει, έχει κερδίσει όλο το χώρο σε κάθε σχέση και επίπεδο.
Μεγαλώνουμε γενιές, υποτίθεται με ενσυναίσθηση, τρέφοντας το εγώ τους και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία αντίληψη για τον συνάνθρωπο τους. Με τον τρόπο αυτό, αυτάρεσκα, κάνουμε πως δεν βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας, αδιαφορούμε για τα πάντα, δεν κάνουμε κανένα διάλογο διότι τα γνωρίζουμε όλα και φυσικά τίποτα δεν ακούμε, είμαστε αρκετά ατομιστές και νάρκισσοι, ώστε να αναγνωρίσουμε όσα συμβαίνουν πέρα από εμάς. Έχουμε ομως άποψη για τα πάντα και τους πάντες.
Η κοινωνία σήμερα λοιπόν θρέφει κλειστά μυαλά, κλειστά μάτια και ανοιχτά μεγάλα στόματα. Ανθρώπους που πατάνε πάνω σε ανθρώπους συνειδητά και οι παλαιότεροι εθελοτυφλούν, γιατί αυτοί που προχωρούν είναι παιδιά τους, εγγόνια τους κλπ. Γινόμαστε έρμαια των ημερών και στο τέλος μένουμε τόσο μόνοι, ανάμεσα σε τόσο πολύ κόσμο.
Και τι κάνουμε λοιπόν; Δεν σεβόμαστε ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, ώστε να σεβαστούμε κάποιον άλλο. Δεν ανεχόμαστε ούτε τα ελαττώματα μας. Δεν ξέρουμε να ανταλλάσσουμε απόψεις. Και κυρίως δεν ακούμε. Θα πρέπει σοφά, πρώτα από όλα να κλείσουμε το στόμα μας. Έπειτα, να ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια μας και τα αυτιά μας, να ακούσουμε και να αφουγκραστούμε όσα μας λένε οι άνθρωποι μας και συμβαίνουν γύρω μας. Να μπούμε στην θέση τους και νιώσουμε. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει η κοινωνία να εξελιχθεί και να μεγαλώσουμε σωστά τις ερχόμενες γενιές.
Μπορούμε όλοι να προσπαθήσουμε, θα ανοίξουν νέοι ορίζοντες. Δεν ξέρω αν είναι η εντύπωση μου, χάρισμα ή ενσυναίσθηση, αλλά συνήθως αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου. Το βέβαιο είναι, πως κρατάω το στόμα μου ανέκαθεν κλειστό, ακούω και πριν πω οτιδήποτε σκέφτομαι πάρα πολύ
Είμαι η Καλλιρρόη και θα ήθελα να ακούσω την δική σας μεριά. Να κάνουμε κάτι λοιπόν, γιατί στο σύνολο θα δείξει η διαφορά και θα φωτίσουν οι ψυχές μας.