Όταν με ρωτήσαν μέχρι που φτάνουν τα όρια μου...

Και όταν με ρώτησαν, μέχρι που φτάνουν τα όρια μου..

Είπα..

"Μέχρι τα όρια ανεκτικότητας, που μου δημιουργεί ο καθένας".

Και γέλασαν αυτοί με μένα, γιατί με είπαν, διαφορετική κι εγώ μαζί τους.. γιατί ήταν όλοι ίδιοι!

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι τέλειοι άνθρωποι.

Οι ιδιαίτεροι μου άρεσαν.

Αυτοί που χαρακτηρίζονταν από το τσαγανό τους.

Ψάχνοντας στιγμές, συναντάς χαρακτήρες.

Εγώ βλέμματα ερευνούσα πάντα, γιατί μπορούσα μέσα από αυτά, να ακούω τις σιωπές των ανθρώπων.

Έψαχνα στα βλέμματα όλων αυτών, τις στιγμές που είχαν φτάσει στα όριά τους και έψαχναν αφορμές για να αντέξουν λίγο περισσότερο.

Έψαχνα δηλαδή αυτούς που μου έμοιαζαν.

Έψαχνα το δικό μου "θέλω".

Αυτό που αν χρειαστεί να το ζητήσεις με λέξεις.. δεν έχει νόημα να το πάρεις!

Κι έτσι σιγά σιγά ο κύκλος κλείνει.

Κλείνει γιατί επιλέγεις την ποιότητα κι όχι την ποσότητα.

Είναι ένα είδος απεξάρτησης.

Πρώτα ζεις τον "εθισμό" των πολλών και μετά μαθαίνεις την "αποτοξίνωση "των λίγων και εκλεκτών.

Είναι η μαγική στιγμή που έχεις απαλλαγεί από "απ' αυτά κι εκείνα ".

Χρειάζονται μεγάλα κότσια για να παραδεχτείς τα λάθη σου και να πεις φταίω.

Όμως χρειάζονται ακόμα μεγαλύτερα κότσια, για να κουμαντάρεις το καράβι της ζωής σου από εδώ και πέρα και να μην τα ξανακάνεις "θάλασσα ".

Και στο φινάλε.. σίγουρα θα τα ξανακάνεις θάλασσα. Και στην τελική δεν πειράζει!

Δεν θέλω και δεν μπορώ, να νιώθω πλέον για αυτούς που με πολύ υπομονή, επιμονή και κόπο, με αναγκάζουν να τους βγάλω από μέσα μου κι απ την ζωή μου.

Εκεί θέλει την δύναμη που σου έχει απομείνει, τον εγωισμό, την αξιοπρέπεια για να αποχωρήσεις.

Άλλωστε μέχρι εκείνη την στιγμή, έχεις διαβάσει όλο το σενάριο.

Έχεις παρακολουθήσει όλες τους τις παραστάσεις.

Κλείνοντας την αυλαία του θεάτρου τους, συνειδητοποιείς

Πλέον αρνείσαι να λογομαχείς με την μετριότητα και το λίγο.

Γεννήθηκες άνθρωπος, όχι σπουργίτι, για να ζεις με ψίχουλα.

Δεν έχεις χρόνο να διαθέσεις για τον καθένα "Οδυσσέα ",που δεν ξέρεις αν θα φτάσει ποτέ.

Η ζωή είναι φασαρία, για να συναναστρέφεσαι με την σιωπή των ανθρώπων.

Τώρα πια δεν πίνεις στην υγεία των απλών στιγμών που χάνονται καθημερινά, ζητώντας τις καλύτερες που μπορεί να μην έρθουν ποτέ.

Τώρα ξέρεις, ότι η πραγματική ζωή, δεν θέλει κορμοστασιά.. περηφάνεια και τσαγανό θέλει.

Ανθρώπους με αξιοπρέπεια και λόγο.

Ανθρώπους, που τα ζόρια, τους έκαναν πιο δυνατούς, πιο μαχητές, πιο ονειροπόλους.

Ανθρώπους που δαμασαν τους κανόνες κι έκαναν γέφυρες τα "πρέπει"τους,για να μπορέσουν να φτάσουν στα "Θέλω "τους.

Στην ζωη σου πια,αναζητάς μόνο ανθρώπινους κύκλους, που εφάπτονται για να γίνουν μαγεία κι όχι να κάνεις κύκλους, γύρω από ανθρώπους..ζαλίζει!

Δεν μπορούμε να δώσουμε τίποτα, σε όποιον δεν μπορεί να πάρει.

Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις, όπως ο έρωτας, έχουν κτητικοτητα, αποκλειστικοτητα,αδυναμία, δύναμη, εξάρτηση, ανάγκη.

Αν δηλώνεις ατρωτος στην όποια σχέση..καλύτερα να ντυθείς Σούπερμαν!

Είμαι η Βερονίκη, δεν είμαι Σούπερμαν, συνεχίζω να αναζητώ τη μαγεία στους κύκλους, τη φασαρία στη ζωή και τα βλέμματα όσων μου μοιάζουν!

Carpe diem..