Όταν βιώσεις το "κάτι", δύσκολα γυρίζεις στο "τίποτα".
Έχουμε υπάρξει όλοι νέοι, αφελείς και παρορμητικοί. Στα νιάτα μου αυτό που με ενδιέφερε ήταν τα λούσα και η άνεση, χωρίς όμως να είμαι υπερβολική και πάλευα σκληρά για να τα έχω. Γεμάτη από το εγώ μου και την παρόρμηση για την ζωή, κάλυπτα τον εαυτό μου υλικά και συναισθηματικά. Είμαι έτσι σαν άνθρωπος και τα κατάφερνα καλά, δούλευα με το μέσα μου για να μην έχω κενά και φυσικά να μην έχω προσδοκίες από κανέναν, ακόμα και από τις σχέσεις μου κ μετέπειτα τον σύζυγό μου. Μόνη ενθουσιαζόμουνα, παθιαζόμουνα, αγαπούσα, πονούσα και κρατούσα τα πάντα ζωντανά. Έτσι τους εμαθα όλους, να περιμένουν από εμένα. Δεν έμαθα να ζητάω έδινα 100 και έπαιρνα 1, αλλά δεν με ενδιέφερε και δεν το καταλάβαινα κιόλας. Αγαπάω, αγκαλιάζω, φιλάω, τραγουδάω, γελάω και τα κάνω όλα δυνατά με την ψυχή μου. Είμαι μια δυναμική γυναίκα , με πείσμα και τώρα πλέον με αρκετές απαιτήσεις.
Ήταν 'ΑΥΤΟΣ' που με δίδαξε. Τα λόγια και οι πράξεις του για εμένα χωρίς να το περιμένω. Μου έμαθε πως είναι να είμαι σε μια αγκαλιά και να χάνομαι. Πως είναι να με φιλάνε και να νιώθω πως από εμένα αναπνέει. Πως είναι να με χαϊδεύει στοργικά. Να θέλει το κορμί μου με πάθος. Να ακούω όμορφα λόγια και να καταλαβαίνω πως τα εννοεί από την λάμψη στα μάτια του. Να με συμβουλεύει και να καταλαβαίνω πως κάτι ξέρει για να το λέει. Να με κάνει να γελάω και να μου μάθει πως το σπίτι μπορεί να είναι για εμάς σαν παιδική χαρά. Να ενδιαφέρεται να μάθει στα αλήθεια τις ανάγκες μου και αν δεν λέω κάτι να ψάχνει μόνος του. Να ρωτάει πως είμαι και να ακούει πραγματικά ότι του λέω. Να έχεις τον άνθρωπο σου μέσα στο σπίτι και να είσαι οικογένεια.
Του έδωσα 0 και πήρα 1. Του έδωσα 1 και δεν σταματάτησε να μου δίνεται. Έμαθα πως είναι να είμαι ζωντανή, να υπάρχω και να αναπνέω. Τώρα δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τα μέτρια, τα χλιαρά και να γυρίσω στο τίποτα. Ένιωσα! Έτσι είναι όταν σου δίνουν από καρδίας και παίρνεις χωρίς να σκεφτείς. Έτσι είναι να σε αγαπάνε τελικά. Να τον ζητάει το κάθε μου κύτταρο και να αναστατώνεται το μυαλό μου στην σκέψη του, το κορμί μου και όλο μου το είναι.
Έκανε υπομονή μέχρι να αφεθώ και να μάθω να δέχομαι να με βοηθούν και να με αγαπούν μετά απλά ξεκλείδωσε και άλλες πτυχές του εαυτού μου, που δεν ήξερα πως είχα. Είμαι πια εξαρτημένη με τα δυνατά συναισθήματα που σε κάνει κάποιος άλλος να νιώθεις. Για πολύ κόσμο εκεί έξω είναι φυσιολογικό. Προτιμώ να μείνω μόνη, γιατί τον έχασα, παρά συμβιβασμένη ζώντας κάθε μέρα τον αργό θάνατο του 'τίποτα'.
Είμαι η Καλλιρρόη και άργησα να μάθω..! Τώρα όμως που βίωσα την εξάρτηση πως να αρκεστώ σε οτιδήποτε λιγότερο;