ΠΑΡΑΛΗΠΤΗΣ...Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ!!!
Να μοιράζεσαι τον πόνο σου. Να λες όσα σε βαραίνουν, να βγαίνουν από μέσα σου. Να μοιράζεσαι τη στεναχώρια σου, μετριάζεται όταν κόβεται στα δυο, λένε... Μην κρατάς μέσα σου τα αρνητικά συναισθήματα και τις μαύρες σκέψεις που σκοτεινιάζουν την ψυχή σου. Ένα βαρύ φορτίο κουβαλιέται πιο εύκολα από δύο, λένε...
Και πες πες, σε έπεισαν. Και πες πες, σ' έκαναν να σκεφτείς πως κάποιος εκεί έξω μπορεί να νοιάζεται, μπορεί να καταφέρει να ημερέψει τις φουρτούνες του μυαλού σου, μπορεί να τιθασεύσει τα άγρια κύματα που σε πνίγουν. Πόσο καιρό σου πήρε να καταλάβεις πως όλοι είναι εκεί, μέχρι του σημείου που δεν επηρεάζεται η δική τους ζωή; Πόσο καιρό σου πήρε να καταλάβεις πως όλοι θα σταθούν δίπλα σου, μέχρι του σημείου που δεν αγγίζεται η δική τους ηρεμία;
Όσο καιρό και να σου πήρε, κάποια στιγμή κατάλαβες κι από εκείνη τη στιγμή, αποφάσισες πως τα δικά σου προβλήματα είναι αποκλειστικά δικά σου κι απαιτούν λύσεις από μόνο ένα άτομο, εσένα. Δύσκολη κι επίπονη η συνειδητοποίηση, αλλά τώρα πια ξέρεις. Πόνεσες, γονάτισες, αντιλήφθηκες, ατσαλώθηκες, σηκώθηκες, συνεχίζεις...
Κυρίως όμως πρέπει εσυ να κατανοήσεις ότι πρώτα είναι ο σεβασμός προς τον εαυτό σου και και μετά στους άλλους, ότι η υπομονή είναι αρετή αλλά σε καμία περίπτωση αδυναμία. Η ψυχολογία είναι σαν ένα έλασμα που μετακινείται αριστερά δεξιά ανάλογα τις περιστάσεις και αυτό είναι το σωστό, πρέπει όμως να έχει μια σταθερή βάση και να μπορεί αυτόματα να επιστρέφει στην αρχική του θέση (ψυχραιμία)! Καλοθελητές και καλοί ακροατές δεν είναι επιλογή μετά από ένα σημείο, θωράκισε το είναι σου, ωρίμασε και αγάπα το εγώ σου. Βάλε πρώτη επιλογή ΕΣΕΝΑ
Ίσως να με κοιτάς που χαμογελάω και να πιστεύεις πως είμαι καλά. Ίσως να μ' ακούς που μιλάω και να νιώθεις πως με μαθαίνεις. Ίσως να με βλέπεις πώς αντιδρώ και να θεωρείς πως μπορείς να με διαβάσεις. Αν ήξερες... Αν ήξερες πόσα πέρασα για να καταφέρω να βάφω με έντονα χρώματα το μαύρο μου, μόνο για να μη φαίνεται. Αν ήξερες πόσα πέρασα για να μπορέσω να ντύσω με δυνατά γέλια, τα δάκρυά μου. Αν ήξερες πόσο με πόνεσε η συνειδητοποίηση της απόλυτης μοναξιάς, παρά τον κόσμο γύρω μου... Μην κοιτάς που γελάω, πού να ήξερες τι γίνεται μέσα μου...
Βερονίκη