Στης ρουτίνας τον τρελό ρυθμό !
Αχ, δεν αντέχω άλλο! Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Βαρέθηκα πια με αυτήν τη ρουτίνα, ας γίνει κάτι να αλλάξουν. Ξύπνα πρωί, παιδιά, άντρας, σκυλιά, γατιά, δουλειά, σπίτι.. Σταμάτα με Ρόη μου, θα πω πολλά ακόμα. Κέρνα έναν καφέ!! Έτσι μπήκε η Χριστίνα μέσα στο μαγαζί σήμερα. Και αφού μου έδωσε τροφή και αμέσως άρχισαν οι σκέψεις να με κατακλύζουν, πήραμε τους καφέδες μας, βγήκαμε στην σκιά και το δροσερό πρωινό αεράκι στην αυλή, κάτσαμε στο παγκάκι και κάναμε την πολύωρη κουβέντα μας, λέγοντας όλα όσα μας απασχολούν χαχανίζοντας για να τα ελαφρύνουμε. Και φυσικά δεν γίνεται να μην δε σας τα μεταφέρω!
Η μέρα ξεκινάει και όσο νωρίτερα ανοίξουμε τα μάτια μας τόσα περισσότερα "ρουτινο-πράγματα" θα κάνουμε. Ποιός από εμάς δεν το έχει ακούσει και δεν το έχει σκεφτεί αυτό το "Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια" . Περνάει αστραπιαία η σκέψη, έπειτα όμως δεν αναζητούμε καμία απάντηση γιατί η ρουτίνα είναι εδώ. Ενδόμυχα την μισούμε, αλλά την ακολουθούμε πιστά, πάντα ανάλογα με την φάση στη ζωή μας. Μπαίνουμε σε ένα μοτίβο που κάνουμε όλα τα πρέπει με χρονοδιάγραμμα και αυτό μας μπουκώνει. Αναζητούμε κάθε τόσο μια διέξοδο και μια εναλλαγή αλλά ποτέ δεν φτάνει, το θέλουμε για περισσότερο. Και όταν έρθει η αλλαγή και ενταχθεί, τότε πάλι μας ενοχλεί. "Τι καλά που ήμουν πριν τελικά, που ξυπνούσα στις 7 αντί για τις 10 τώρα". Πάλι από την αρχή.
Είμαστε όμως και εμείς εδώ. Μια διαφορετική κατηγορία ανθρώπων που αγαπάμε την ρουτίνα μας, την επιζητούμε και την εκτιμούμε βαθύτατα. Όχι, δεν ήταν έτσι ακριβώς από πάντα, ούτε για εμένα εννοείται. Κάποτε αυτό το κάθε μέρα τα ίδια με τρέλαινε. Δεν ήξερα ακόμα, δεν είχα μπει στην διαδικασία να δω την ομορφιά της ρουτίνας μου. Σας έχω ξανά πει πως πάντα δούλευα με τον εαυτό μου σε μεγάλο βαθμό και σε πολλές κατευθύνσεις και όσο μου δίνεται η δυνατότητα θα συνεχίζω. Όταν λοιπόν πριν μερικά χρόνια άρχισα να αγαπάω δειλά, δειλά εμένα, κάνοντας κάθε μέρα τα ίδια, προσθέτοντας ή αφαιρώντας διαδικασίες και απολαμβάνοντας το κάθε λεπτό ότι συναίσθημα και αν έκρυβε αυτό, συνειδητοποίησα πως η ρουτίνα είναι βασική και καλή. Μας δίνει σταθερότητα και ασφάλεια. Συναισθηματικά, αλλά και ψυχικά. Οι μικρό αλλαγές που την σπάνε είναι ανάσες δροσιάς. Συνήθως είναι αυτές που μας αποτυπώνονται στο νου και τις λησμονούμε. Αλλά αυτός είναι ο σκοπός τους και ο λόγος που τις εκτιμάμε, είναι για λίγο!
Βασικό είναι να κατανοήσουμε πως η ρουτίνα είναι από πολλές απόψεις υγεία. Οι αλλαγές δεν σημαίνει πως είναι πάντα καλές. Μακάρι όλοι να βρίσκουμε την ομορφιά στην καθημερινότητα που μας σπάει τα νεύρα και την απόλαυση στα μικρά διαλείμματα αυτής. Με αυτόν τον τρόπο θα εκτιμήσουμε περισσότερο και μια μικρή βόλτα, με φίλους το Σάββατο στην εξοχή. Θα λαχταρίσουμε το γέλιο του παιδιού μας στο πάρκο. Θα ρουφήξουμε τα αρώματα του πρωινού καφέ με κουβεντούλα. Εκτός από τις μικρές ενέσεις αλλαγής, μπορούμε καθημερινά να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Για παράδειγμα, κάτι που ξεκίνησα να κάνω τότε και το κρατάω ακόμα, είναι να αλλάζω λίγο την καθημερινή βασική μου διαδρομή για την δουλειά. Με αυτόν τον τρόπο καθημερινά αλλάζω εικόνες, έχω βρει νέους δρόμους και σε έναν από αυτούς, ανακάλυψα ένα πανέμορφο, μικρό καφέ που σταματάει συχνά μια φίλη από το δημοτικό. Όπως καταλαβαίνεται τα ραντεβού μας τα ανανεώνουμε κάθε εβδομάδα. Τέτοια μικρά πράγματα κάνω καθημερινά και τα αγαπώ όλα ένα-ένα ξεχωριστά. Είναι στο χέρι μας να σπάμε την ρουτίνα. Δεν περιμένουμε να γίνουν όλα ως δια μαγείας.
Δόξα στην ρουτίνα λοιπόν!!
Είμαι η Καλλιρρόη και πραγματικά κάθε μέρα νιώθω πως δεν ξέρω τίποτα για την ζωή, εκτός από το ότι είναι εδώ. Πρέπει όσο έχουμε την δυνατότητα με όλα όσα περνάμε να της χαμογελάμε. Είμαι σίγουρη πως θα ανταμειφθούμε επιστρέφοντας μας, ένα πλατύ χαμόγελο!!!