Τελικά, τα θέλουμε τα πρέπει μας;;
Ας μπερδευτούμε λίγο παρέα! Θέλω τα πρέπει μου; Πρέπει να κάνω τα πρέπει μου ή τα θέλω μου; Μήπως θα ήταν καλύτερα αν έκανα τα θέλω μου; Ποιός έχει ορίσει τι πρέπει και τι δεν πρέπει στην μικρή μας ζωή; Τι είναι αυτό που πρέπει να θέλω και τι δεν πρέπει να θέλω; Ας με βοηθήσει κάποιος!! Νομίζω πως ποτέ δεν θα βγω από όλο αυτό. Εκτός και αν τελικά, θα 'πρέπει' να είμαστε εμείς και μόνο εμείς αυτοί που ορίζουμε τι πρέπει και τι θέλουμε στην ζωή μας, για να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι.
Μεγαλώνω, σε μια υποθετικά μόνο, ελεύθερη κοινωνία και επέλεξα όλα όσα (μου έχουν έμμεσα και άμεσα επιβάλει να πιστεύω πως είναι επιλογές μου) είμαι. Υπάλληλος, επιχειρηματίας, σύζυγος, μάνα, φίλη κλπ. Έτσι πίστευα μέχρι πρότινος. Άνοιξα τους ορίζοντες μου διάβασα αρκετά βιβλία, μίλησα με διαφορετικούς ανθρώπους, ωρίμασα από τις καταστάσεις και κατέληξα στο συμπέρασμα, πως τίποτα από αυτά όλα δεν ήταν καθαρά δική μου επιλογή. Είναι το κατεστημένο, οι γραμμένοι και οι άγραφοι νόμοι, αυτοί που μας οδηγούν όλους να ακολουθήσουμε ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Και είναι και εκείνοι, οι λίγοι, που τους δείχνουμε με το δάχτυλο. Τα ελεύθερα πνεύματα. Οι άνθρωποι αυτοί που δεν ξέρουν τι θέλουν, αλλά σίγουρα δεν θέλουν να μπουν στο καλούπι. Είναι τα μαύρα πρόβατα, ανάμεσα σε ένα μεγάλο κοπάδι. Τους ζηλεύω, γιατί όσο κατακριτέο και αν ήταν, θέλησαν να μην αλλάξουν την πορεία τους και να κάνουν ελεύθερα τις επιλογές τους. Δεν είμαστε όλοι κατάλληλοι για όλα και θα έπρεπε να βρούμε που πραγματικά ανήκουμε. Κάποτε έλεγα πως δεν είμαι για όλα αυτά. Πως έχω έρθει στον κόσμο για να είμαι ελεύθερο πνεύμα. Να μοιράζω χαμόγελα και να πετάω χρυσόσκονη. Αλλά όταν με άκουγαν με έβρισκαν περίεργη. Ακόμα το πιστεύω. Παρ όλα αυτά, έκανα μια μαγική, μακροχρόνια σχέση και αφού ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, είπα πως πρέπει να λήξη. Πράγμα που δεν έγινε, διότι φάνηκα δύσπιστη στα θέλω μου και ακολούθησα τα πρέπει. Η συνήθεια, πέρα από τα υπόλοιπα συναισθήματα και οι θεσμοί που μας έχουν περάσει μέσα στο μυαλό μας, από μωρά ακόμα, με έκαναν να λυγίσω.
Θεωρώ πως οι νόμοι και όλα όσα μας έχουν περάσει με ήθη και έθιμα, ήταν αναγκαίο κακό ή καλό για την εξέλιξη μας. Να καταφέρουμε να φτάσουμε στο σήμερα, κρύβοντας καλά τα πρωτόγονα θέλω μας και ακολουθώντας πιστά τα κοινωνικά πρέπει. Βλέπουμε βέβαια τι συμβαίνει καθημερινά σε όλο τον κόσμο εξαιτίας αυτού. Βασικό θα ήταν να εξελίσσονται μαζί μας ανά τους αιώνες. Πράγμα το οποίο φυσικά δεν συμβαίνει. Πλέον υπάρχουν γνώσεις, εμπειρία και φυσικά για όλα υπάρχει μια άλλη οπτική γωνία και επιλογή. Θα έπρεπε να έχουμε την δυνατότητα να ακολουθήσουμε αυτό που θέλουμε, εφόσον δεν καταπατούμε την ελευθερία κάποιου άλλου.
Κάποτε λοιπόν, έκατσαν σε ένα τραπέζι κοινότητες ανθρώπων που ακόμα έκαιγαν τις μάγισσες στην κεντρική πλατεία του χωριού για να πάρουν αποφάσεις. Ένα μεγάλο παράδειγμα είναι αυτή της αιώνιας δέσμευσης. Τότε ο νέος και η νέα, ακολουθούσαν απλά το ένστικτο τους. Φυσικό και επόμενο, αφού ήταν κοινωνίες με αμέτρητα ταμπού και ήταν αδιανόητο να εξηγήσουν απλά σε δύο νέα παιδιά, πως να αποφύγουν μια εγκυμοσύνη και γεμίσουν τον τόπο με τους απογόνους τους. Σπιλωνόταν το όνομα της οικογένειας της κοπέλας και στην καλύτερη, την έδιωχναν στο άλλο χωριό στην χήρα θεία της. Αποτέλεσμα! Μπήκαν στην συνείδηση των νέων, τρομοκρατώντας τους, πως είναι αμάρτημα βαρύ ο έρωτας ως συναίσθημα και η συνουσία πριν τους ενώσουν τα δεσμά του γάμου. Και κάπως έτσι έπρεπε να "έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν" , εφ' όσον ήθελαν να ανακαλύψουν την ζωή. Και από εκεί και πέρα καμία εξέλιξη.
Το θέμα αυτό, γυρνούσε καιρό στο μυαλό μου. Αυτές τις μέρες, βρέθηκα ανάμεσα σε ξένους για εμένα ανθρώπους και χωρίς αναστολές δέχθηκα την ερώτηση φωτιά. - Όσα έκανες, τα ήθελες ή όχι; με ρώτησε. Ήταν σημάδι, το σύμπαν μου είπε πως είστε και άλλοι που χρειάζεστε το θάρρος για τα θέλω σας και ιδού.
Είμαι η Καλλιρρόη και αφού έκανα όλα όσα έπρεπε μέχρι αυτή την στιγμή, ήρθε η ώρα να ρίξω χρυσόσκονη παντού και να αγωνιστώ για όσα θέλω. Γιατί τα θέλω μας έχουν μαγική δύναμη.